بی‌خیال شدن

يكي از بهترين راهكارهايي كه قرآن ميدهد براي اينكه نسبت به آنچه از دست ميدهد تاسف نخورد و نسبت به آنچه به دست ميآورد
خيلي هيجاني نشود و ذوق و شوق نكند، به عبارتي در يك حالت كلا ثابتي قرار گرفته باشد توجه به يك بحث معرفتي است كه بايد آنرا در
مواقع مختلف به كار برد، در مصيبتها و مشكلات، در دادهها و ندادهها. اين از هيجانات ميكاهد و آن توجه به همين آيات سوره حديد
است:
ما َأصابَ مِنْ مُصيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَ لا في أَنْفُسِكُمْ إِلاَّ في كِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها إِنَّ ذِلكَ عَلَي اللَّهِ يَسيرٌ(22 )
خاصيت فكر كردن به اين ، اين است كه:
لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلي ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ(23 )
نتيجهاش اين ميشود كه مثل بازيهاي باز پخش شده انسان ميبيند كه نتيجه را از قبل ميداند. حالا چطور بازي را نگاه ميكند، خيلي
راحت. انتهاي آيه يك نكتهاي دارد كه خيال را از ذهن آدم ميزدايد، انسان بايد به صورت كامل بيخيال بشود، خيالش طاهر بشود براي
همين دارد كه :
وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ ُكلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ
مختال يعني خيالباف، ما همه مشكلمان سر ذوق كردن اين است كه دائم خيال ميكنيم كه قرار است يك چيزهايي بشويم، ضرب و تقسيم
ميكنيم و .... اينها طهارت قوه خيال را از آدم ميگيرد. و حتي موجب فحر فروشي ميشود. فخر براي آدمي هست كه دائم خيال ميكند،
خودش را آدم بزرگي خيال ميكند، بعد يك آدم دانشمندي خيال ميكند، بعد آدم معنوي خيال ميكند. اين خيالها موجب فخر فروشي و
افتخار ورزي در آدم ميشود. توجه به بحث بالا انسان را بيخيال يعني خيالش را طاهر ميكند . نميشيند ضرب و تقسيم كند، ثروت ها و
علمهايش را ك ه بعدا چطور ميشود. البته بحث با برنامهريزي هم منافاتي ندارد. به اين بحث بايد توجه معرفتي بشود.
تعريفي كه حضرت علي (ع) از زهد ميكنند همين است: ميگويند زهد بين همين دو كلمه است يعني اين فكر انسان را زاهد هم ميكند
يعني بي شوق و بي رغبت به دنيا ميكند. زهد بين اين دو كلمه است:
لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلي ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُ ْم
شبهاي ماه رمضان وقت اين است تا اين مفاهيم را به دل خود بنشانيم.