راه‌هایی برای عبور از رنج‌ها و رسیدن به بالاترین لذات

مقدمه

مقدمه ای خارج از بحث ابتدا بیان می کنیم؛ اساساَ تفاوت آدم های دین دار و غیره این است که دین سعی می کند انسان را به نگاه از بالا وادار کند و اگر دین داری از بالا نگاه کردن را نیاموزد به احتمال زیاد دین خود را از دست می دهد. از بالا نگاه کردن به انسان کمک می کند، برنامه ریزی کلان داشته باشد و موجب برنامه ریزی راهبردی می شود؛ دین از سنخ برنامه ریزی راهبردی است. معلمان ما باید کلان نگر باشند، تا بتوانند از بالا نگاه کنند. اگر می خواهیم بچه های ما دین دار باشند باید سعی کنیم که آنها کلان نگر باشند و از بالا نگاه کنند.

نگاه کل نگر به زندگی

برای رسیدن به راه عبور از رنج ها و رسیدن به لذت های زندگی باید دارای یک نگاه از بالا به پایین باشیم. برخی یک روحیه ای دارند که اساسا از فکر کردن و از اینکه تحلیل درستی داشته باشند بدشان می آید. برخی از تفکر کردن فرار می کنند و به سرگرمی علاقه دارند و به هیجانات جزئی تمایل دارند و از دردمند شدن از طریق درک عمیق بیزار هستند؛ این نشان می دهد دارای نگاه از بالا به پایین نیستند؛ با نگاه از بالا به پایین باید بدانیم که دغدغه ی یک آدم در زندگی رنج و لذت است. یک حرف محکمی است؛ باید خوب خود را بشناسیم، به رنج هایی تمایل داشته باشیم که فواید بیشتری داشته باشد. این یک نگاه کلان به کل زندگی است. در یک نگاه کلان به زندگی تمام حرکات در طول شب و روز تعریف پیدا می کند.

انسان ها همه اسیر لذت و رنج هستند و خدا هم خارج از این قاعده با انسان صحبت نمی کند از این جهت با ادبیات بهشت و جهنم با او سخن می گوید. لذت فراتر از بهشت هم که می خواهید باید لذت لقاء الله را بخواهید. با این نگاه آدم خودآگاهی پیدا می کند که الان چه می خواهد و می تواند برای خود فهرست کند که چه چیزهایی او را ناراحت می کند. او باید بداند که یک آدم است و وجود او تقاضا کننده ی خداست و هیچ چیزی غیر از خدا نمی تواند پاسخ گوی او باشد. با این نگاه برخی از خواسته های انسان آب می شود و مانند یخ محکم نیستند.

موتوا قبل ان تموتوا : چرا منتظر مرگ باشید خیر به سمت مرگ بروید و بمیرید قبل از اینکه بمیرید. برخی با رنج های دنیا را طوری برخورد می کنند که آن را مچاله می کنند و دور می اندازند حتی لذت های دنیا را هم همین گونه برخورد می کردند مانند حضرت امام که اگر تمام مردم به فدای ایشان بشوند برایشان مهم نبود.

بیان راه های عبور از رنج و رسیدن به لذت در زندگی

چشم پوشی از حبّ الدنیا

از جمله راه های گذر از رنج ها و رسیدن به لذت های زندگی این است که حب الدنیا نداشته باشیم. محنت های دنیا در اثر حب الدنیا است. مگر به این راحتی می شود حب دنیا را از دل بیرون کرد، هر قسمت را بیرون می کنیم قسمت دیگر به دل وارد می شود.

حضرت امیر المؤمنین در نهج البلاغه می فرمایند: «النَّاسُ أَبْنَاءُ الدُّنْيَا وَ لَا يُلَامُ الرَّجُلُ عَلَى‏ حُبِ‏ أُمِّه‏» مردم مانند حب مادری به دنیا محبت می ورزند؛ اگر ایمان خود را به قیامت زیاد کنیم خوب است ولی از کجا این ایمان را به دست بیاوریم. خیلی خوب است مفاهیم را اولویت بندی کنیم، برای یک ماشین اولویت صندلی با موتور یکسان نیست، بله هر دو نیاز است ولی اولویت یکی بیشتر است. چرا در دین باید نسبت به تمام مفاهیم یکسان نگاه کنیم؟ قبل از قیامت موضوع مرگ را داریم نگاه کردن به مرگ خود می تواند خیلی از حب الدنیا را کم کند و عقل انسان را زیاد کند و با یاد مرگ اندوه را از دین می زداید. نکند که تصمیم می گیریم یاد مرگ کنیم ولی چند سال می گذرد ولی به یاد مرگ نرسیده ایم. ولی آیا این ها راه اصلی هستند.

صبر

یکی دیگر از راه های رسیدن به لذت صبر است. هیچ کس به آنچه می خواهد نمی رسد مگر اینکه صبر کند. ولی آیا می توان صبر کرد یعنی آیا ابتدا باید صبر کرد تا بتوانیم به لذت برسیم یا اینکه خود صبر کردن خود خیلی کار سختی است و احتمال وقوع کمی دارد.

انتظار شما از یک دهه ی محرم چیست؟ اینکه امام حسین منجی و نجات بخش عالم است باید این انتظار را ایجاد کند که بعد از یک دهه محرم بسیاری از مفاسد را از جامعه پاک کند. اگر کاری به دیگران ندارید و برای خوب بودن فقط فکر می کنید، شما اصلاً معنای خوب بودن را نفهمیده اید، شما برای ارضای نفس خود گریه می کنید و برای نفس خود وجدان خفه کن می گذارید. کسی که کارمند در یک سازمانی است و در آن سازمان به دیگران ظلم می شود آنها برای امام حسین گریه نمی کنند. مدیری که خود را بچه مذهبی می داند چرا با وجود مشکلات در سازمان زنده است.

برخی بعد از اینکه مقداری معنویت پیدا می کنند بهتر بدتر! عمل می کنند یعنی با وجدانی آسوده تر عمل می کنند.

نگاه صهیونیستی به گریه برای اباعبد الله حسین این است که برای اینکه روحیه ی لطیفی داشته باشند و بتوانند ظلم بیشتر را تحمل کنند گریه می کنند. خیر کسانی که گریه می کنند برای اینکه بتوانند بهتر مانند امام حسین جلوی ظلم بیاستند. زورگویان عالم این گریه را دوست دارند و برای رسیدن به آن پول خرج می کنند. ما باید با خود تکلیفمان را روشن کنیم اگر ما می آییم گریه می کنیم و به دیگران کاری نداریم ما همان بَبَیی هستیم. امام صادق فرمودند مانند گاوهایی نباشید که در چراگاه خود می چرند و کاری به کار یکدیگر ندارند.

امام حسین این شعار را داشتند که چرا جامعه خوب اداره نمی شود و فساد در جامعه وجود دارد و با این شعار از منا به سمت کربلا حرکت کردند.

کسانی که به خاطر مظلومیت امام حسین گریه می کنند در تاریخ عاشورا اهل کوفه هم اینگونه گریه کردند و حضرت زینب به آنها گفت خاک بر سر این گریه ها. البته من چنین تلقیّی از گریه های شما ندارم.

در دهه ی محرم خیلی خوب است که جلسه های هیأت جلوه ی بیرونی هم داشته باشد. خیلی ها فکر می کنند دسته های عزاداری کم اهمیت است؛ خیر، اگر اندیشه ی امام حسین را قبول دارید باید این اندیشه را در خیابان ها فریاد بزنید و مردم از این شعار آگاه شوند. دسته های عزاداری خیلی اهمیت دارند. حتی اگر چنین جلساتی در مکان های عمومی مانند خیابان برگزار می شد حتماً اثر بیشتری داشت. آیت الله بروجردی مرجع عالیقدر خاک کف پای عزارداران را در آب حل کرد و خورد و از مریضی شفا پیدا کرد.

«والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته»