تمام آنچه تاکنون در لفظ امکان ظهور داشته و بیان شده، اما به حقیقت مصداقِ عینی اش ظهور نیافته و درک نشده و تحت اسم الباطن مانده، در دوران ظهور آن مصادیقِ عینیِ کمالاتِ توحیدی و امامت و نبوّت هم از تحت اسم الباطن ظهور کرده و تحت اسم الظاهر قرار گرفته و برای عموم مردم آشکار میشوند، و به علم شهودی مورد معرفت مردم قرار میگریند. از جمله حقایقی که در نظام امامشناسی در لفظ بیان شده، اما درک حقیقتش برای مردم نشده، این است که معصومین (علیهم السلام) خزینه های علم و قدرت و اسماء الهی هستند، و خزائن علم الهی و خزینه ی عرشیِ تمامِ موجودات هستی تحت نظام ِ وجودیِ آنهاست. عرش الهی ظهورش به حقیقتِ نظامِ وجودی معصومین (علیهم السلام) در قیامت برپاست. ایشان حامل و حاوی عرش اند. عرش که سلطه ی علمیِ الهی است و خزائن موجودات در آن مضبوط است، خزائن هستی در مقامِ عندنا نزد «خلیفة الله» است، که خداوند متعال خلیفه اش را با خویش جمع نمود و فرمود: «»، هیچ شیئی نیست مگر آنکه خزائنش نزد ماست؛ و امام باقر (علیه السلام) : میفرمایند: «» . شیعیانِ امام نیز به مراتب معرفت و طاعت، مراتبِ ظهور خزائنِ وجودیِ امام میشوند، که امام باقر (علیه السلام) میفرمایند: «» ، «ما خزائن الهی هستیم در دنیا و آخرت، و شیعیانِ ما خزائنِ ما هستند، و اگر ما نبودیم خداوندمتعال شناخته نمیشد». تمام عالَم هستی در مراتب زمین و آسمان به حقایقِ علمی و باطنیِ شان، در ظرف خزائن علم الهی قرار دارند، که معصومین خزائنِ علم الهی هستند، و تمامِ اشیاء و ظهوراتِ تمام اسماء الهی، مشهود و معلوم نزد ایشان هستند. (که طلا و نقره تازه یکی از اشیاء در خلقتند، و خزینه بودنِ معصومین محدود به این گنجهای مادی نیست). امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «» . امام معصوم (علیه السلام) حجّت الهی بر تمامِ زمین و آسمانهاست، چون اوست که خزائن علم الهی و ترجمان وحی الهی و قائمِ به أمر وحدانیّت و فردانیّت الهی در ارض و سماء است: «» . فلذا امام زمان (علیه السلام) با حجّت بودنش بر مردمان، ایشان را به مراتب خزائن الهی میرسانند، و مردم را وصل به اصلِ وجودشان در خزائنِ عندالله مینمایند. امام (علیه السلام) وجودش در عالَمِ خلق، وجودِ امری است، که خلائق را با تبعیت و محبتشان به او، به نشئه ی عالم امر میرساند، و متصل به خزائن اسماء الهی و حامل و حاوی آنها میگرداند. در دوران ظهور عالَم خلق بواسطه ی ظهورِ امری در کانال وجودیِ امام، تبدیل به نشئه ی عالَم أمر میگردد، و تمام مردم در این ظهورِ نوری از عالَم أمر است که در همه جا ظهورِ حضرتِ حجّت را تماشا میکنند، و از هر حُسن و کمالی که توجّه می یابند «وجهُ الله» را ظاهر میبینند که دارد تفرّد أمر الهی و توحید را در هستی نمایان میکند و در هر صحنه‌ی زیبایی آن امام است که میفرماید: «أنا القائمُ بالأمر». امام صادق (علیه السلام) میفرمایند: « []» . / لَوْلَانَا مَا عُرِفَ اللَّهُ » . و امام صادق (علیه السلام) میفرمایند: «». چه کسانی در زمانه ی امروز، آمادگی و تحمّل درکِ شهودیِ حقیقتِ مصداقیِ این حقایق را یافته اند، و میتوانند شهوداً حضورِ امام را در تمامِ توجّهاتشان بیابند، و جز نظر به «وجهُ الله» در تمامِ وجوه و توجّهاتشان نباشد، تا در هنگامِ ظهورِ این حقیقت در ظهورِ امام زمان (علیه السلام) تحمّل این شکوفایی را در نظام معرفت و عملشان داشته باشند، و از این فروغ پرشکوه نور خدا در تمامِ ارض و سماء فرار نکنند، و دیدار و لقاء با امام را در لحظه لحظه ی زندگیشان انکار ننمایند، و قلباً بیابند که: «» .