«مُلکِ عظیمِ امامت» در اطاعت تام شیعیان و معرفت عمیقشان نسبت به امام در دوران ظهور
ملک عظیم یعنی حرکت بسوی کمالات با سرعت نوری امام
خداوند در آیه ۵۴ سوره نساء میفرماید : «»، بلکه آنان (یهود) به مردم [که در حقیقتْ پیامبر و اهل بیت اویند] به خاطر آنچه خدا از فضلش به آنان عطا کرده، حسد مى‌ورزند. تحقیقاً ما به این خاندان ابراهیم «کتاب و حکمت» دادیم، و همانا به آنان مُلک عظیم (فرمانروایى بزرگ) عطا کردیم. امام باقر (علیه السلام) در مورد این حقیقت «ملک عظیم» میفرمایند: «» ، د
همچنین در جای دیگر میفرمایند: « " " »، قلّه ی عالم امر و بلندی و کلیدش و باب در همه ی اشیاء و خرسندى خداى رحمان تبارک و تعالى همانا «اطاعت امامست بعد از معرفت به او»، سپس فرمود: خداى تبارک و تعالى میفرماید: «هر که اطاعت پیغمبر نماید، اطاعت خدا کرده و هر که رو گرداند (او را رها کن، زیرا) ما ترا نگهبان او نفرستاده ایم».» است. تمام خلقت الهی با شوق و حرکت حبی بسوی نور امام در حرکتند، و در انسان ها هم اهل ایمان چنین حرکت حبی و طاقت شوقی را بسوی امام دارند، که خود را در اطاعت امام معنا میکنند، و موظّفند با مودّت به اطاعت امام درآیند و تحت ولایت الهیِ او قرار گیرند. بندگانِ ایشان از حیث اطاعتشان نسبت به امامان اند. لذا امام رضا (علیه السلام) فرمودند : «»،
دوران ظهور میشود «نظام احسن تشریعی» ، که انسان ها در حیطه اختیار و تشریع وجودشان در نظام تشریع، همه تسلیم محض و طاعت محض نسبت به امام میشوند در افعال و صفات و ذاتشان. و این طاعتِ محضِ تشریعی هم به پشتوانه‌ی مراتبِ معرفتِ شیعیان به مراتبِ وجودیِ امام است.
در دوران ظهور که «مُلک عظیم» ظهور تام می یابد، دیگر هیچ استعدادی در آن دوران ضایع نمیشود، و دیگر هیچ اصطکاک در برابر حرکت سلوکی انسان از جانب موانع شیطانی نیست. سرعتِ سیر و سلوک انسانها بسوی خدا، بسته به مراتبشان در طاعتِ محض نسبت به امام، مطابق سرعتِ نوریِ امام است. اگر امروز هم ما طالب آن موطن باشیم و شدّت شوق به تحققش داشته باشیم و توجه به مقام نوری امام بیابیم، آنگاه به فرج شخصی در امروز هم امکان ظهور تامّ آن «مُلک عظیم» در حرکت به سرعت امام وجود دارد. دوران ظهور با ظهور تامّه‌ی «مُلک عظیمِ امامت»، تمامِ عالم ارض و خاک و افلاک، همه تحت نفوذِ نورانیّتِ امام روشن میشوند، و نفوس انسان ها و موجودات ارضی، تماماً به نورِ عظیمِ امام به مراتب تجرّدی و روحانی وارد میشوند. جسم و ارضِ عالم، تَرَوحُن پیدا میکند به آن مرتبه‌ی عظیمِ روحِ محمّدیّه، که روح جاری در تمامِ عالمِ وجود است. خاک است که نورانی و مجرّد و متعالی میشود، به اشراق نور امام در عالم هستی، که قرآن میفرماید: «أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها »، و در زیارت جامعه کبیره میخوانیم: «» و در روایت داریم که «أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها ، قَالَ الصادق : رَبُّ الْأَرْضِ یُعْنَى إِمَامُ الْأَرْض، إِذاً یَسْتَغْنِی النَّاسُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ نُورِ الْقَمَرِ وَ یَجْتَزُونَ بِنُورِ الْإِمَام»، [زمین به نور ربّش روشن و نورانی میشود، نور ربّ زمین، یعنی نورِ امام و حجّت الهی بر زمین، همه میابند که شمس و قمر تابش ندارد و از آنها بی نیاز اند، بلکه تابش تماماً از «نور امام» است و همه به او محتاجند. امام به «نور الهی» حرکت میکند و بقیه به «نور امام» حرکت میکنند. «نور امام» جلوی مأمومینش را نیز روشن میکند،و سرعتِ آنها هم به‌اندازه سرعتِ نوریِ امام میشود].