موضوع جلسه:
بحث علم در زمان ظهور
جامعه ی ظهور چونکه به قرب خدا رسیده به خزائن علم بی منتهای عندالله راه میابد
در دوران ظهور، خزائنِ علمیِ سراسر عالم وجود با شوق خودش را به مطهّرین میرساند. رابطه عالم هستی با جامعه انسانی مهدوی، از جنس همان رابطه ای است که عالم وجود با انبیاء و اوصیاء (علیهم السلام) برقرار میکرد و تحت اراده و تصرّف آنها قرار میگرفت.
اینکه قرآن از تسلیم عالم هستی در برابر خداوند میفرماید: «وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْض» (آل عمران،83)، امام صادق و امام رضا (علیهما السلام) مرتبه ای از آن تسلیم را در دوران ظهور امام زمان (علیه السلام) میدانند (بحار الأنوار، ج52، ص340 ح89 و90).
عالم «به لحاظ نظام علمی» تا زمان ظهور «غائب» است از انسان! عالم تا زمان ظهور خودش را در اختیار جامعه‌ی انسانی قرار نداده و امساک کرده است. تا قبل زمان ظهور، انسان بصورت یک شئ بی‌جان با عالم برخورد میکند، اما در زمان ظهور عالم زنده است و با انسان تعامل زنده دارد. در زمان ظهور همه عالم از این جریان ظهور خوشحال میشوند و خودشان را میخواهند با شوق برسانند به انسان تا از طریق توحیدیِ جامعه‌ی انسانی به کمال برسند.
تا قبل از ظهور چون گناه و کفر و موانع و اصطکاک با توحید در نظام فردی و اجتماعی در کار است و انسانها تبعیت محض از اراده الهی ندارند، عالم وجود نیز تحت اراده انسان قرار نمیگیرد و بخاطر مقابله‌ی با این رویکرد کفرآلود، حرکتش بسوی انسانها شوق ندارد (بلکه کراهت و امساک دارد) و خودش را نزدیک نمیکند و در رصد او قرار نمیدهد. اما در زمان ظهور عالم با شوق و شور بسوی انسان حرکت میکند و گنجینه هایی از خود را برای انسان آشکار میکند که تاکنون برای انسان کاملا ناشناخته و دور از دسترس بوده است.
چون عالم تسلیم محض خدا بود، و این انسانِ دوران ظهور هم تسلیم محض خدا شده، پس عالَم خودش را تسلیم این انسان میکند و تمامِ امکاناتش تحت تسخیر این انسان الهی قرار میگیرد. همه‌ی عالم «أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْض» نسبت به این انسان، همچنان که نسبت به خدا بود. نظام بیرونی عالم، تابع استقرار توحید در نظام درونی انسان، تسلیم او میشود.
عظمت وجودی انسان در رابطه یافتن با تمام عوالم هستی و توان الهی در تسخیر آنهاست که همه تابع او میشوند، اما همه این استعدادهای عظیمش تا قبل از زمان ظهور معطّل و لغو مانده و به فعلیت نرسیده است. امروز چند درصدش در جامعه انسانی بکار گرفته شده؟ تقریبا هیچ!! تمام علومی که امروز هست نتیجه این مقدار بسیار ناچیز در بکارگیری استعدادهای علمی و قوای وجودی انسان است.
چون خزائن علم الهی نامتناهی است، مسیر تجلّی علوم الهی هم در نظام وجودی انسان ها هرچه که جلوتر میرود عظیم‌تر میشود و این حرکت پایان ندارد، که حتی مخزن علم الهی در پیامبر خاتم(صل الله علیه و آله) هم میگوید: «رَبِّ زِدْنی عِلْما»(طه،114). با اینکه هیچ خلق و امری به گرد ایشان هم نمیرسد، اما او میداند که شخصیتش در مقام ظهور حقیقتِ نوریش دائماً در حال تجلّی نور الهی است.
خضوع انسان در برابر قدرت «فطری» است، لذا وقتی «قدرت علمی امام زمان(علیه السلام)» آشکار میشود انسانها فطرتاً رجوعشان بیشتر میشود، و انانیّت های کاذبشان فرو میریزد. بنابراین، عبودیّت و خضوع و تسلیم شدن در برابر قانون علم الهی و صاحب علم (خداوند متعال) در اهل علم سریعتر از دیگران است، که آنها میبینند وقتی خودشان تسلیم علم اند و تمام علم هم تسلیم امام زمان (علیه السلام) است پس آنها هم سریع تسلیم امام میشوند، بمانند ساحران فرعون که عالمترین در آن علم بودند و با یافتن ظهور علم الهی در تبدیل عصا به اژدها، بسیار عمیقتر و سریعتر از دیگران به خدای موسی ایمان آوردند و حتی جانشان را هم فدای ایمان عمیقشان کردند و بدست فرعون شهید شدند.