موضوع جلسه:
کتاب الشموس المضیئه، باب۳ فصل۱۵ حدیث ۴ و ۵
اشراق زمین به نور توحید که تمام بقعه ها و معبدها جهت توحیدی عبادتشان تصحیح شده و تبدیل به مسجد و محل عبادت خدا میشوند
یک قاعده ی کلی: هرگاه در روایات وارد شده که توبه در دوره ای مقبول نیست، معنای آن این است که مبغضین دیگر برنمیگردند، و توفیق توبه نمی یابند، چون خودشان با عداوت و بغض راه را بسته اند و توبه از آنها واقع نمیشود. (توبه امکان ذاتی برایشان دارد، اما با وجود بغض «امکان وقوعی» ندارد)
خود جزیه گرفتن از ناصبی ها در دوران ظهور، رحمتی بر آنهاست بلکه شاید موجب شود که بتدریج عداوت آنها کم شود و راه برای توبه و هدایت بیابند.
حضرت عیسی (علیه السلام) در خدمت امام زمان (علیه السلام) و کارگزار ایشان است، که حضرت عیسی (علیه السلام) میآید و صلیب را میشکند، و این ماموریّت را از جانب امامش انجام میدهد که «یَکسُرُ الصَّلیب» کار امام در دوران استقرار حکومتشان است.
کثرت روایات اهل سنت که بسیاری از وقایع دوران ظهور را به حضرت عیسی (علیه السلام) نسبت میدهند، در عین حال که توجیه صحیح دارند که وی کارگزار امام زمان (علیه السلام) در آن امور است، امّا باید دقت شود که برخی دچار انحرافی بزرگ شده اند و به حضرت عیسی(علیه السلام) در این امور اصالت و استقلال دادند و امام زمان را به حاشیه کشانده اند.