دعوت اهل کتاب به اسلام توسط امام به وسیله کتب آسمانیشان

موضوع جلسه:

• کتاب الشموس المضیئه، باب3 فصل15 حدیث 1 تا 3

• دعوت اهل کتاب به اسلام با کتب آسمانیشان که نزد امام است، در دوران قیام امام زمان (علیه السلام)

• دعوت ناصبی ها به قبول ایمان و إلا محکوم شدنشان به جزیه دادن و تبعیدشدن از شهرها

سه روایات مطرح شده در این جلسه:
بسم الله الرحمن الرحیم
حدیث اول:
علل الشرائع أَبِی عَنْ سَعْدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عَبْدِ الْمُؤْمِنِ الْأَنْصَارِیِّ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ قَالَ‏
أَقْبَلَ رَجُلٌ إِلَى أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) وَ أَنَا حَاضِرٌ فَقَالَ [الرجل] : رَحِمَکَ اللَّهُ اقْبِضْ‏ هَذِهِ‏ الْخَمْسَمِائَةِ دِرْهَمٍ‏ فَضَعْهَا فِی مَوَاضِعِهَا فَإِنَّهَا زَکَاةُ مَالِی
فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) :
بَلْ خُذْهَا أَنْتَ فَضَعْهَا فِی جِیرَانِکَ وَ الْأَیْتَامِ وَ الْمَسَاکِینِ وَ فِی إِخْوَانِکَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ إِنَّمَا یَکُونُ هَذَا إِذَا قَامَ قَائِمُنَا فَإِنَّهُ یَقْسِمُ بِالسَّوِیَّةِ وَ یَعْدِلُ فِی خَلْقِ الرَّحْمَنِ الْبَرِّ مِنْهُمْ وَ الْفَاجِرِ فَمَنْ أَطَاعَهُ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ مَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَى اللَّهَ
فَإِنَّمَا سُمِّیَ الْمَهْدِیَّ لِأَنَّهُ یُهْدَى لِأَمْرٍ خَفِیٍّ یَسْتَخْرِجُ التَّوْرَاةَ وَ سَائِرَ کُتُبِ اللَّهِ مِنْ غَارٍ بِأَنْطَاکِیَّةَ فَیَحْکُمُ بَیْنَ أَهْلِ التَّوْرَاةِ بِالتَّوْرَاةِ وَ بَیْنَ أَهْلِ الْإِنْجِیلِ بِالْإِنْجِیلِ وَ بَیْنَ أَهْلِ الزَّبُورِ بِالزَّبُورِ وَ بَیْنَ أَهْلِ الْفُرْقَانِ بِالْفُرْقَانِ
وَ تُجْمَعُ إِلَیْهِ أَمْوَالُ الدُّنْیَا کُلُّهَا مَا فِی بَطْنِ الْأَرْضِ وَ ظَهْرِهَا فَیَقُولُ لِلنَّاسِ تَعَالَوْا إِلَى مَا قَطَعْتُمْ فِیهِ الْأَرْحَامَ وَ سَفَکْتُمْ فِیهِ الدِّمَاءَ وَ رَکِبْتُمْ فِیهِ مَحَارِمَ اللَّهِ فَیُعْطِی شَیْئاً لَمْ یُعْطِ أَحَدٌ کَانَ قَبْلَهُ
قَالَ وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صل الله علیه و آله) : هُوَ رَجُلٌ مِنِّی اسْمُهُ کَاسْمِی یَحْفَظُنِی اللَّهُ فِیهِ وَ یَعْمَلُ بِسُنَّتِی یَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا وَ نُوراً بَعْدَ مَا تَمْتَلِئُ ظُلْماً وَ جَوْراً وَ سُوءاً.
(بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏51، ص: 29 ح2)
جابر می‏گوید: من نزد امام باقر علیه السّلام بودم که مردی خدمت ایشان رسید و عرض کرد: «رحمت خدا بر تو باد! این پانصد درهم را که زکات مال من است بگیر و در هر راهی مصلحت می‏دانی مصرف بفرما.»
امام باقر علیه السّلام فرمود: «نه، خودت برادر و بین همسایگانت و بین یتیمان و درماندگان و برادران مسلمانت تقسیم کن. وقتی قائم ما قیام کند، این‏طور خواهد بود که به‏طور مساوی تقسیم شده و بین بندگان نیکوکار و بدکار خدا، به عدالت رفتار می‏شود؛ هرکس از آن حضرت اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده و هرکس از آن حضرت سرپیچد، نافرمانی خدا را انجام داده است، همانا، آن حضرت، مهدی نامیده شده است، زیرا به امری پنهان از مردم راهنما می‏شود، تورات و دیگر کتب آسمانی را از غاری در انطاکیه بیرون می‏آورد، آن‏گاه در میان اهل تورات، به تورات، در میان اهل انجیل به انجیل، در میان اهل زبور به زبور و در میان اهل قرآن، به قرآن حکم می‏کند.»
«و رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلّم فرمود:
او مردی از نسل من است، نام او نام من است، خداوند مرا باوجود او حفظ می‏کند، به سنت من رفتار می‏نماید، زمین را پس از آنکه از ستم و نادرستی پر شد از داد و روشنی سرشار می‏نماید.»

حدیث دوم:
عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ‏ قَالَ لِی :
یَا أَبَا مُحَمَّدٍ !کَأَنِّی أَرَى نُزُولَ الْقَائِمِ ع فِی مَسْجِدِ السَّهْلَةِ بِأَهْلِهِ وَ عِیَالِهِ
قُلْتُ: یَکُونُ مَنْزِلَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ ؟
قَالَ : نَعَمْ کَانَ فِیهِ مَنْزِلُ إِدْرِیسَ وَ کَانَ مَنْزِلَ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلِ الرَّحْمَنِ وَ مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِیّاً إِلَّا وَ قَدْ صَلَّى فِیهِ وَ فِیهِ مَسْکَنُ الْخَضِرِ وَ الْمُقِیمُ فِیهِ کَالْمُقِیمِ فِی فُسْطَاطِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ إِلَّا وَ قَلْبُهُ یَحِنُّ إِلَیْهِ
قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ لَا یَزَالُ الْقَائِمُ فِیهِ أَبَداً ؟
قَالَ: نَعَمْ
قُلْتُ: فَمِنْ بَعْدِهِ ؟
قَالَ: هَکَذَا مِنْ بَعْدِهِ إِلَى انْقِضَاءِ الْخَلْقِ
قُلْتُ: فَمَا یَکُونُ مِنْ أَهْلِ الذِّمَّةِ عِنْدَهُ ؟
قَالَ: یُسَالِمُهُمْ کَمَا سَالَمَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ (صل الله علیه و آله) وَ یُؤَدُّونَ‏ " الْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ"(توبه29)‏
قُلْتُ فَمَنْ نَصَبَ لَکُمْ عَدَاوَةً ؟!
فَقَالَ : لَا یَا بَا مُحَمَّدٍ! مَا لِمَنْ خَالَفَنَا فِی دَوْلَتِنَا مِنْ نَصِیبٍ ، إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَلَّ لَنَا دِمَاءَهُمْ عِنْدَ قِیَامِ قَائِمِنَا
فَالْیَوْمَ مُحَرَّمٌ عَلَیْنَا وَ عَلَیْکُمْ ذَلِکَ فَلَا یَغُرَّنَّکَ أَحَدٌ إِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا انْتَقَمَ‏ لِلَّهِ‏ وَ لِرَسُولِهِ‏ وَ لَنَا أَجْمَعِینَ‏.
(بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏52، ص: 376)
ابو بصیر می گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: " گویا من فرود آمدن قائم را با خانواده اش در مسجد سهله می نگرم.
گفتم: فدایت شوم! آیا آنجا اقامتگاه او می شود؟
فرمود: بلی، در آن مسجد اقامتگاه ادریس علیه السلام و ابراهیم خلیل الرحمان علیه السلام نیز بوده و خداوند هیچ پیامبری را مبعوث نکرده، مگر اینکه در آن مسجد نماز گزارده است. همچنین سکونتگاه خضر علیه السلام در آن است.»
کسی که در مسجد سهله اقامت کند، مانند کسی است که در خیمه و چادر رسول اکرم (صل الله علیه و آله) اقامت کرده است. هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه دلش هوای مسجد سهله را دارد.
عرض کردم: حضرت قائم (عجل الله فرجه) تا پایان زندگانی در مسجد سهله خواهد ماند؟
فرمود: « آری ».
پرسیدم: اهل ذمه، در نظرش چگونه خواهند بود؟
فرمود: « با اهل ذمّه از راه مسالمت آمیز وارد می شود؛ هم چنان که پیامبر (صل الله علیه و آله و سلم) مسالمت‌آمیز رفتار می کرد و آنان در حال خواری جزیه می پردازند»
عرض کردم: «با ناصبی هایی که با شما دشمنى میورزد چطور؟»
فرمود: «نه اى ابا محمد! کسى‏ که با ما مخالفت کند، در دولت ما بهره‏ اى ندارد، خداوندمتعال در دوران قیام قائم است که خون آنها را بر ما حلال کرده است،
پس امروز آن [مبارزه با نواصب] بر ما و شما حرام است، [پس مراقب باش که] کسی موجب فریب تو نگردد، آنگاه که قائم ما قیام کند انتقام خدا و پیامبر و همه ما را خواهد گرفت.»

حدیث سوم:
ِ عَنْ سَلَّامِ بْنِ الْمُسْتَنِیرِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یُحَدِّثُ‏:
إِذَا قَامَ‏ الْقَائِمُ‏ عَرَضَ‏ الْإِیمَانَ‏ عَلَى‏ کُلِ‏ نَاصِبٍ‏ فَإِنْ دَخَلَ فِیهِ بِحَقِیقَةٍ ، وَ إِلَّا ضَرَبَ عُنُقَهُ ، أَوْ یُؤَدِّیَ الْجِزْیَةَ کَمَا یُؤَدِّیهَا الْیَوْمَ أَهْلُ الذِّمَّةِ ، وَ یَشُدُّ عَلَى وَسَطِهِ الْهِمْیَانَ، وَ یُخْرِجُهُمْ مِنَ الْأَمْصَارِ إِلَى السَّوَادِ.
(الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏8، ص: 227 ح288)

سلام بن مستنیر مى‏ گوید: شنیدم امام باقر علیه السّلام فرمود:
«وقتى حضرت قائم قیام کند، ایمان را بر هر ناصبی عرضه مى‏ کند، پس اگر پذیرفت و به حقیقت در ایمان داخل شد، درامان است، وگرنه یا گردن زده مى‏ شود یا آن‏طور که امروز اهل ذمه جزیه مى‏ دهند، آن ناصبی هم جزیه پرداخت مى ‏کند، و امام علیه السّلام همان همیانى که علامت اهل ذمّه است را به کمر آن ناصبی -که ایمان را نپذیرفته- مى بندد، و آنان را از شهرها به روستاهای دور تبعید می کند.»

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته